Dingske
Ze kent mijn naam nog steeds niet, na twee en een half jaar. Soms doet ze wel moeite, en als ik haar dan tegenkom zegt ze heel triomfantelijk de voornaam en familienaam van een collega. Niet dus. Nog nooit is het haar gelukt mij spontaan bij mijn naam te noemen. Maar ze vindt het niet erg, ze vindt het niet nodig. Toen ik dat hoorde was ik aanvankelijk erg verontwaardigd. Je wil de naam van je naaste collega’s toch weten? Wanneer je iemand telkens “dingske” moet noemen, dan getuigt dat toch niet van veel respect?
Maar een beetje later bedacht ik dat ik ook wel gezellig kan babbelen met collega J. zonder zijn naam echt te kennen. Pas drie dagen later schoot zijn naam me weer te binnen. Ik had niet het gevoel dat ik J. in tussentijd respectloos behandeld had. Maar ik had hem natuurlijk niet verteld dat ik zijn naam vergeten was.