Dop
Het was onmogelijk, het lukte ons niet. We probeerden met sleutel en zonder sleutel. We draaiden eerst links, dan rechts. We probeerden het ding vast te klikken, maar niets lukte. Onze handen waren helemaal vies, we hadden al drie keer nieuwe doekjes genomen. Tevergeefs, het ding wilde er niet terug op.
Er zat niets anders op dan hulp vragen aan de twee zestienjarige jongens die ons van op een afstandje met toenemend leedvermaak in het oog hielden. De nederlaag.
“Zou iemand van jullie ons willen helpen om de dop terug op de benzinetank te draaien, het lukt ons niet, maar dat hadden jullie waarschijnlijk al lang gezien.”
De ene grinnikte en gaf zijn sigaret aan de andere. Hij kwam met me mee naar de auto waar mijn zus nog enkele verwoede pogingen ondernam. De jongen nam de dop zelfverzekerd in zijn rechterhand en draaide de dop op zijn plaats. Tevergeefs, weer mislukt. Ook hij draaide links, rechts, met sleutel, zonder sleutel, maar het resultaat bleef hetzelfde. “Jullie hebben die auto zeker nog niet zo lang?” vroeg hij. “Neenee, we doen dat gewoon nooit.” We hadden geen zin om meer uitleg te geven. Hij probeerde nog één keer, maar moest zich ook gewonnen geven.
De jongen riep zijn vriend erbij. Die draaide de dop er in één beweging op. Hoe, dat blijft nog steeds een raadsel.
“Je bent een zelfstandige vrouw,” had de vader van mijn vriendje me de vorige avond nog gezegd. “Dat merk je aan alles.”
Ik dacht er het mijne van.