Slaap
“Het is niets,” zei hij, “ga maar slapen.”
Zijn ogen dwongen haar rechtsomkeer te maken. Ellen keerde op haar stappen terug en klauterde haar bedje in.
Ze voelde haar hart heel snel tekeer gaan. Ze voelde het bloed door haar hoofd jagen.
Ze was bang. Ze wist nog steeds niet waar die nare geluiden vandaan kwamen.
En wat ze beneden gezien had, daar was ook iets vreemds mee.
Jana, grote, lieve Jana, zat in de zetel. Maar Jana moest ook al lang in bed liggen. Jana mocht maar een halfuurtje langer opblijven dan Ellen. Het moest al veel later zijn, het was al helemaal donker buiten.
Jana had haar niet aangekeken toen ze beneden was, zelfs haar tong had ze niet gauw uitgestoken.
En waarom had Jana dat dekentje zo dicht om zich heen geslagen? Jana had een hekel aan dat deken, ze vond het lelijk. Dat had ze Ellen zelf verteld.
Ellen klemde haar knuffelbeer dichter tegen zich aan, zei “Stop” tegen alle vraagtekens in haar hoofd en viel langzaam in slaap.
Beneden vouwde hij het dekentje opnieuw keurig op.