Naam
Ik heb het nooit begrepen. Ouders die hun kind An – of nog erger Ann – noemen. Een naam zo kort, zo zonder karakter, zo nietszeggend, een naam die alleen blaffend kan worden uitgesproken. Vreselijk. An, daar scheep je je kind toch niet mee op.
Toen iemand die mijn naam niet kende, me ooit zei dat ik een hoofd had om An te heten, vond ik dat niet fijn, dat begrijpt u.
Maar ze had wel gelijk. Ik heet ook An, een béétje maar. Na Nele komt An, naar mijn doopmeter. Ik verzoek u echter mij nooit, maar dan ook nooit, bij mijn tweede naam aan te spreken. Dat begrijpt u ook.