Wind
Het waaide hard, de mouwen van mijn regenjas flapperden om mijn armen. Ik had er geen zin in, in het gevecht met de wind. Maar het was donker, ik was moe en een vijftal kilometer verder wachtte mijn bed op mij.
De wind had een beetje medelijden met me. Een beetje maar. Hij sloeg me niet keihard in het gezicht – meestal toch niet – maar duwde tegen mijn arm en mijn schouder. Ik wilde dat ik de wind even kon vastnemen en op zijn plaats zetten: in mijn rug, de enige plaats waar ik de wind wel mag, ’s nachts op de fiets.