Nacht
Vanmorgen wist ik niet meer of ik het gedroomd had of dat het echt was gebeurd. Ergens in de achterste regionen van mijn geheugen, vond ik een restje van de gebeurtenissen. Ik kon het controleren: mijn gsm. Laatste tien gesprekken, ontvangen gesprekken. Mijn geheugen had me niet bedrogen.
Vannacht had mijn telefoon gerinkeld. Geen idee hoe laat het was. Ik moest van heel ver komen, ik slaagde er nog net in “met Nele” te mompelen. Het zal best wel een beetje vreemd geklonken hebben. Aan de andere kant van de lijn klonk gelach. Niet één lach, nee, vele lachen. Een hele groep mensen lachte. Daarna een klik. Stilte.
Ik had nog net de tegenwoordigheid van geest om het mij onbekende nummer (0495/5138**, na!) te bellen. Ook als ik half slaap ben ik nieuwsgierig. Geen reactie. Voice-mail. Een meisje in rad Frans. Ze zong een beetje.
Ik maakte mezelf wijs dat ik zelfs slapend in staat ben een feestje op te vrolijken.