Plat
Ik lag en ik keek. Meer kon ik niet doen. Alleen wist ik niet goed waarheen ik moest kijken. Naar de mensen om me heen, naar mijn arm, door het raam naar buiten of naar de verpleger die om me heen fladderde. Naar links wilde ik mijn hoofd niet draaien. Daar zwaaide een man met een gevaarlijk attribuut. Ik besloot me te concentreren op mijn arm en mijn hoofd stil te houden. Dat was het beste, voor mij en de man-met-attribuut, dacht ik.
Of ik er bezwaar tegen had dat hij enkele foto’s nam, had de man me net tevoren gevraagd. Hij was journalist. “Nee, natuurlijk niet,” had ik geantwoord. Ieder zijn job.
Foto’s maken van mensen die bloed geven. Voor de krant.