Stadje
Tussen de wegenwerken, de tientallen geparkeerde auto’s en de hordes toeristen die er geen oog voor hadden, liep een groep mensen. Het waren gewone mensen, ze droegen geen bijzondere kleding, maar vormden toch een bijzondere groep. Er werden bloemen gestrooid op de weg. Van enige orde in de groep was amper sprake. Vooraan een fanfare, achteraan de pastoor. De groep droeg dingen uit lang vervlogen tijden met zich mee. Heiligenbeelden, iconen en helemaal achteraan torste de priester een relikwie. Vier vrouwen tilden een Maria-beeld, vier mannen een beeld van een lokale heilige. De pastoor liep onder een zwaar baldakijn, gedragen door vier mannen. Vooraan blies de fanfare een vrolijk deuntje, niet ingetogen of devoot.
Het was een vreemd schouwspel. Van een ingetogen sfeer of enige devotie was geen sprake. Het bont allegaartje van processiegangers wilde liefst zo snel mogelijk naar binnen, de koelte in.
Het leek een anachronisme, een verlopen, vrolijke processie in een zonovergoten stadje, overspoeld door verwende toeristen.