Telefoniste
Achter me in de trein zaten twee kinderen. Hun ouders zaten een eindje verderop. Zij – een meisje van 11 – had de leiding, hij – een jongetje van acht – voerde uit.
“We gaan “bedrijfje” spelen, zei ze. “Jij maakt de facturen, je tipt hier alles in en ik neem de telefoons aan. En hier – ik kon niet zien waar, maar de jongen ongetwijfeld wel – is de fax. Goed?”
De jongen liet een goedkeurend gemompel horen.
“Weet je wat je moet doen?”
“Jaja.”
“Ok, dan beginnen we. Tring tring.”
Onmiddellijk nam ze de telefoon op.
“Goedemiddag, met de firma xxx, wat kan ik voor u doen?”
Even was het stil.
“U wenst een parasol van het type xxx. In welke kleur had u die gewenst?”
“Dat wordt genoteerd. En wat is de naam?”
“Vanderkinderen. En de straat?
De jongen maakte tip-geluidjes ondertussen.
“Rubensstrat nummer 88. Kan u mij de gemeente nog geven?”
“2770 Nederland.”
De jongen tipte verder.
“Dat is genoteerd. De leveringstermijn bedraagt twee weken, u krijgt uw factuur thuisgestuurd. Hartelijk bedankt en nog een fijne dag.”
“Heb je alles genoteerd?”
“Jaja, maar Nederland, dat vond ik wel een rare gemeente hoor.
“Prrrrrttt…prrrrrrttt, er komt een fax binnen, handel jij die even af?”
“Tring tring tring. Goedemiddag met de firma xxx, wat kan ik voor u doen?”
Het meisje was de perfecte telefoniste. Ze gebruikte woorden waarvan ik het bestaan nog lang niet vermoedde op mijn elfde. Factuur, rekeningnummer, leveringstermijn en overschrijving, ik had geen idee. Ze was vast de dochter van een zelfstandige.