TwweeT en de kleine dingen

woensdag, juni 11, 2003

Tennis
Vorige week sloeg de tennismicrobe ook bij de kinderen uit de buurt toe. Ze gebruiken de poort van het park als net. Een beetje te hoog, maar de bal past ook perfect tussen de spijlen van de poort. Ideaal.
“Vier-één!” roept het kleine broertje naar zijn grote zus. De bal botst tweemaal aan zijn kant van het net voor hij door de poort stuitert naar haar kant. Ze komt te laat.
“Dat is niet eerlijk, die bal botste aan jouw kant van het net! Vijf-één voor mij!”
Ze zegt het gedecideerd en gooit de bal opnieuw op.
De jongen zwijgt. Hij slaagt de bal met een grote haal terug. Het meisje laat de bal één keer botsen en slaagt hem terug naar haar broertje. De bal springt hoog op, de jongen kan er niet bij.
“Zes-één,” zegt het zusje.
“Niet waar, jij moet die bal niet zo hoog laten komen!”
Het meisje voelt zich een beetje schuldig.
“Zullen we iets anders gaan spelen?”
“Ja.”
De jongen stapt weg van de poort, het meisje volgt.