TwweeT en de kleine dingen

vrijdag, juni 06, 2003

Verkleed
Als we verkleed naar school, de scouts of een feestje moesten, dan werd de verkleedkoffer van onder de trap geschoven. Eerst het rek met hoeden, pruiken en schoenen eruit, en dan graaien tussen de kleren. Ik was bijna nooit tevreden. Nooit was ik een echte brandweerman, een echte fee of een echte politieagent. Daar hadden we niet de juiste kleren voor. Er waren alleen afgedankte kleren van mijn ouders, het judo-pak uit ver vervlogen tijden van mijn vader, een hippieblousje van mijn vader, kleedjes waarmee mijn moeder naar de trouw van haar broers en zussen ging en de pruiken van mijn grootmoeder.
“Als je die rok en dat bloesje aantrekt, dan ben je een héle mooie fee,” zei mijn moeder dan. De rok was véél te groot en in de blouse verdronk ik. Maar ik trok ze aan. Het leek nergens op, en zeker niet op de fee van mijn dromen. Een beetje afgunstig keek ik daarna om me heen, naar de andere kinderen. Er waren échte konijnen, clowns, brandweermannen en feeën. Ik was niks: geen fee maar ook geen Nele meer.
Alleen trouwen, daar waren we wél goed in. Ik trok het trouwkleed van mijn moeder aan – dat overigens ook veel te groot was, maar nu was dat een “sleep” – en mijn bruidegom het trouwkostuum van mijn grootvader, compleet met hoge hoed.
Maar we konden niet elke keer trouwen. Al snel kreeg ik een hekel aan verkleedfeestjes en carnaval. Als je niet goed verkleed bent, is het niet leuk.
Morgen is het weer zover. Ik ga naar een feestje – dresscode: Let's go eighties! Zucht.
Hoe tover ik mij om tot een eighties-party-girl? Ik heb kort haar (kan voor mezelf geen wervelend eighties-kapsel bedenken), géén verkleedkoffer meer en weinig inspiratie.
Help!