Gezicht
Vooraan zong een vrouw mooie Spaanse liedjes. Ze deed het met veel gevoel, het was mooi. Een eindje verderop in het publiek ontdekte ik een kennis van mijn ouders. Zij zag me ook. Ik lachte naar haar. Van oprechte verbazing gingen haar wenkbrauwen twee centimeter de hoogte in. Haar ogen lachten.
Een tijdje later keek ik opnieuw in haar richting. Ze trok haar mondhoeken naar beneden, haar onderlip schoof over haar bovenlip. Ze sperde haar ogen wijd open en knikte goedkeurend. Het was overduidelijk dat ook zij genoot van de muziek.
Ik lachte naar haar en wendde me terug naar het podium.
Tien minuten later keek ik opnieuw naar haar. Ze stak haar duim in de lucht, maakte een rondje van haar mond. “Goed dat jij hier ook bent,” las ik. Ik lachte opnieuw.
We hoefden helemaal niet dichter bij elkaar te zitten, ze maakte zo ook wel duidelijk wat ze me wilde zeggen.
Maar dat ik vele groeten moest doen aan mijn ouders, dat kon ze me zo niet vertellen. Dat raadde ik zo ook wel.