Stil
De trein stopte in een klein stationneke. Dat was zo voorzien. Ik keek amper op en las verder. Het duurde lang voor de trein weer vertrok. Ik maakte me geen zorgen, ik las verder. Er zat niemand bij me in de wagon, ik had alle bankjes en tafeltjes voor mij alleen.
Nog steeds vertrok de trein niet. Het was stil. Af en toe bliezen de verluchtingsgaten koude lucht naar binnen. Dan stopte de blazers en was de stilte compleet. Ik opende het raampje en keek naar buiten. Ik kon niets verdachts opmerken. Langzaam kwam er een donkere lucht dichterbij.
We stonden nog steeds stil. Ik las mijn boek.
Een kwartier later kwam de treinbegeleider langs. De locomotief was stuk. Ik vulde een kruiswoordraadsel in.
“Het zou nog een kwartiertje duren,” vertelde de begeleider. We stonden al drie kwartier stil. Ik belde naar mijn afspraakje, vertelde dat ik hopeloos te laat zou komen.
Op het spoor naast ons reed een trein voorbij, in de richting van onze bestemming. Ik las nog een beetje verder.
Het begon te regenen, erg hard. Ik stak mijn handen uit het raampje en liet ze nat worden.
“Er is een nieuwe locomotief onderweg,” zei de treinbegeleider. Nog tien minuten en we konden vertrekken. We stonden al een uur stil. Ik had geen zin meer om mijn boek te lezen.
Ik stak mijn hoofd uit het raampje. Ik zag andere hoofden uit raampjes, verder niets.
Op het spoor naast ons reed een locomotief. Onze locomotief vertoonde al een uur en een kwartier geen tekenen van beweging.
“De locomotief is er bijna,” zei de begeleider een kwartier later. “Hij moet eerst naar het volgende station om van spoor te wisselen.”
Ik probeerde nog een bladzijde te lezen. Ik stak mijn hoofd uit het raampje en zag de locomotief op ons spoor in onze richting rijden. We waren weer een kwartier verder.
Eindelijk blies de treinbegeleider op zijn fluitje. De trein sjokte zachtjes verder richting bestemming. We waren ruim twee uur verder.