Vensterbank
We liepen op de toppen van onze tenen door de gangen, de laatste weken. Spreken deden we amper, dat zou teveel lawaai maken. Maar aan het raam hier net om de hoek, hielden we even halt, elke keer. We gluurden naar de vensterbank, buiten. Dat was niet zo eenvoudig, iemand had aan de binnenkant een schilderij van een trieste piëta op de vensterbank gezet. Dat schilderij had een eigen, belangrijke functie: nieuwsgierige ogen weghouden van én rust gunnen aan het gebeuren op de vensterbank, buiten dan. We keken in stilte, heel even. Telkens zagen we hetzelfde tafereel, er zat geen evolutie in.
Onze moeite en nieuwsgierige blikken waren vergeefs. Het nest is verlaten, het schilderij staat terug bij de tientallen andere piëta’s in de gang. Een hoopje takjes en één veertje, dat is alles wat er rest van het nest. De duiven zijn verdwenen, de twee eitjes liggen beneden, in de tuin van de buren. Stuk.