Diepte
Ik zakte weg in de kussens van E.’s nieuwe zetel. Vanuit de diepte keek ik om me heen. Het was de eerste keer dat ik hier kwam. Het balkon, het uitzicht, de nieuwe keuken, het schilderij aan de muur – “Boomstructuur” noemde E. het, – alles nam ik in me op. Op de grond naast me ontdekte ik drie kaarsenglaasjes. Mooi, dacht ik. En toen herkende ik ze. Ha, die komen van bij de Hema. En ik dacht nog verder. Ooit kocht ik dezelfde. Waar waren die gebleven? Aan wie had ik ze cadeau gedaan? Ik voelde mezelf rood aanlopen. Aan E. Deze glaasjes had ik dus gekocht. Ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan. Ik vertelde aan E. wat ik zojuist had ontdekt.
“En heb je de kussens in de zetel al herkend? En de handdoek die in de badkamer hangt?”
Ik had niets herkend.
“Je bent hier meer aanwezig dan je denkt.”
Het werd me stilaan duidelijk.