Niet schrikken
“Niet schrikken als je me ziet donderdag hé,” schrijft zus L. msn’s-gewijs.
“Waarvan zou ik dan moeten schrikken?”
“Mijn haar, er is iets met mijn haar.”
Ik dacht aan mijn broer, die deze zomer geen stoppel haar verdraagt. Het scheermesje is zijn grootste bondgenoot.
“Je hébt toch nog haar?”
“Jaja”
Donderdagavond doet L. de deur voor me open. Haar voorheen blonde haren zijn knaloranje. Ze heeft een bloesje aan in dezelfde kleur. Om haar lippen speelt een geheimzinnig lachje, ze kijkt me vol verwachting aan. Alsof ze wil dat ik aaah! ooh! en neee! roep. Ik zeg niets, ik zwijg. Ik schrik niet. Zij is een beetje teleurgesteld.