Theo
Midden in de nacht stapte Theo uit zijn bed. Hij hoorde zachte muziek beneden op het plein. Hij werd er naartoe gezogen, het was onmogelijk om in bed te blijven en alleen maar te luisteren. Hij moest gaan. Alsof hij het elke nacht deed, stapte hij in zijn pantoffels en trok zijn kamerjas aan. Theo wierp nog een laatste blik op zijn slapende vrouw en sloot de slaapkamerdeur. Hij nam de lift naar beneden, volgde de noten en voelde het geluid aanzwellen. Daar, bij het plantsoen aan de overkant, speelde een jongen accordeon. Een meisje tolde om haar as. Haar witte jurk bolde helemaal op. Theo keek naar het tweetal. Hij bleef net buiten de lichtcirkel van de lantaarn die zij als spot voor hun podium hadden uitgekozen. Theo trok zijn kamerjas wat strakker om zich heen.
De jongen had hem gezien. Hij bleef doorspelen. Het had iets weg van een snelle wals, maar daar was Theo niet zeker van. Hij keek ademloos toe.
Plots greep het meisje hem bij zijn pols. Hij wist niet wanneer ze hem opgemerkt had, ze was nooit gestopt met draaien, geen enkele keer had hij het wit van haar ogen gezien. Het meisje gaf hem geen tijd om er lang bij stil te staan. Ze greep hem bij zijn schouders en nam hem mee in haar omwentelingen. Hij verloor zijn pantoffels. Zijn kamerjas zwiepte op de maat van de muziek. Samen maakten Theo en het meisje snelle cirkels. Ze spraken niet, ze keken elkaar niet aan. Ze dansten.
Dan stopte de jongen met spelen. In dezelfde fractie van een seconde liet het meisje Theo los. Alsof ze het zo afgesproken hadden. Het meisje en de jongen liepen samen weg, de nacht in. Theo keek hen na, maar draaide zich al snel om. Hij liep terug naar huis, kroop aan zijn kant in bed en viel als een blok in slaap. Alsof hij elke nacht danste met een mooi meisje in een witte jurk.
Zijn bruine pantoffels bleven achter op het plein. Ze waren het enige bewijs. Maar Theo zou nooit uitleggen waarvan ze het bewijs waren.

(Of welke vreemde associaties ik maak bij het zien van verweesde pantoffels op een pleintje midden in de stad.)