Verhaal
Of ik eens langs kon komen, vroeg ik. “Geen probleem, vandaag nog als je wil,” antwoordde de man. Hoe sneller, hoe beter, dacht ik. Ik raapte mijn spullen samen en ging op weg.
De man haalde stapels foto’s, bidprentjes en doodsbrieven te voorschijn. “En dit is Eulalie.” De man toonde me een foto van een knappe, jonge vrouw. Zwarte haren golfden langs haar gezicht, zelfbewust keek ze de lens in. Een vrouw in de fleur van haar leven, zoals de man het noemde. 1923, stond er op de achterkant. “Het is toch Eulalie hé?” De man zocht bevestiging bij zijn vrouw. Het was immers haar tante, niet de zijne. De vrouw nam de foto uit zijn handen, er lag een weemoedige blik in haar ogen. “Ja, het is Eulalie.” Ze vertelde me over de moeder en broer van Eulalie en over haar moeder, de zus van Eulalie.
Ik vergeleek de knappe vrouw met de vrouwen op de foto die ik bij me had. Daar, op de eerste rij, dat moest Eulalie zijn.
Haar hele levensverhaal kreeg ik er gratis bij, terwijl de man en de vrouw wisten dat ik alleen de harde feiten – geboorte- en overlijdensdatum, beroep en functies – nodig had. Het verhaal, dat was een extraatje voor mij.