Woensdagavond
Sarah en Marjolijn zaten zoals elke woensdagavond deze zomer samen op een terrasje. Ze praatten bij over werk, over de mannen en over Sarah’s kindje. Sarah zag er een beetje vermoeid uit. Ze sliep weinig de laatste dagen, zei ze. Marjolijn vertelde over een nieuwe opdracht. “Dit is wat ik altijd wilde, eindelijk heb ik nu verantwoordelijkheid, kan ik de dingen sturen,” zei ze. Sarah luisterde. Af en toe knikte ze. Ze vouwde haar armen om haar buik. Ze zat een beetje voorovergebogen.
Plots stopte Marjolijn. “Wat heb je?” vroeg ze.
“Buikpijn, vreselijke buikpijn”
“Heb je krampen?”
Sarah zweeg een tijdje.
“Nee, het zijn geen krampen. Peter en ik hebben gisteren ons kindje verloren.”
Marjolijn's adem stokte.
“Wat erg,” bracht ze uit. Ze legde haar hand op de arm van haar vriendin. De puzzelstukjes vielen samen. Ze had helemaal nog niet geweten dat Sarah zwanger was. Maar de manier waarop ze de vorige keer over baby’s praatte, het nooit verbloemde geheim dat Peter en Sarah snel veel kindjes wilden, alles viel op zijn plaats.
Nu begon Sarah te praten. Ze vertelde over gisteravond, over het bloed, en dat ze zo zweette. Ze was moe geweest. “Maar ik weet dat het beter is zo, waarschijnlijk was er iets mis met het kindje. Het is beter dat dit nu gebeurde, ik was nog maar vier weken ver. Maar het doet zo’n pijn.”
“Het mag pijn doen.”