TwweeT en de kleine dingen

vrijdag, oktober 10, 2003

Fiets
Ik had het altijd al geweten. Ooit moest het gebeuren, ontsnappen in een stad als Leuven was onmogelijk. Mijn vier studentenjaren had hij wonderwel overleefd, mijn fiets. Maar ik wist wel dat ik me nog steeds in de gevarenzone bevond, zolang ik me in Leuven bleef verplaatsen met de fiets.
Twee jaar geleden was het zo ver. Ik wilde op mijn fiets stappen na een werkdag, maar vond mijn fiets niet terug in de fietsenstalling. Hoe kon het ook anders: een niet-beveiligde fietsenstalling, vrij toegankelijk maar niet zichtbaar vanaf de straat.
Gelaten toogde ik naar het politiekantoor. Ik ging dat niet zomaar laten gebeuren. Een verveelde politieagent luisterde naar mijn verhaal en noteerde. Ik kreeg een formulier mee waarop ik officieel verklaarde dat mijn fiets gestolen was. Veel hoop had ik niet, zo realistisch was ik wel.
Enkele uren later, tussen waak en slaap, speelde de film van die dag zich nog een keer af achter mijn ogen.
En toen wist ik het: mijn fiets was niet gestolen, mijn fiets stond aan de bibliotheek. Ik was met de fiets naar de bibliotheek gegaan maar te voet teruggekomen.
Het lef om mijn aangifte bij de politie ongedaan te maken had ik niet, maar mijn fiets gaan halen, dat deed ik wel.
(Jaha, ik deed inspiratie op bij Merel.)