Les
“Ik wil je nooit meer zien! Jij komt niet meer naar mijn les!” De muziekjuf is kwaad. Evelien weet niet goed wat ze mis deed, maar het moet iets vreselijks zijn geweest. En wat ze volgende week moet doen, daar maakt ze zich nog meer zorgen over. Ze kan niet zomaar in de muziekles verschijnen, dat is duidelijk. De juf zei het duidelijk: “nooit meer”, “zien” en “mijn les”. Zou ze net voor de les begint de klas kunnen uitglippen en op de gang wachten tot de muziekjuf weer buitenkomt? Maar gaan de andere juffen haar dan niet zien?
De hele week breekt Evelien er haar hoofd over. Ze dubt, bespreekt het met haar vriendinnen en luistert naar hun voorstellen. De dag voor de muziekles heeft ze een geniale ingeving. Eindelijk. Ze zou ervoor zorgen dat de juf haar niet hoeft te zien, niet de echte Evelien, en toch zou ze naar de les gaan. Die keuze heb je immers niet in de lagere school.
’s Morgens neemt Evelien een pruik met blonde krullen uit de verkleedkoffer en stopte die in haar boekentas. Net voor de muziekjuf de klas binnenkomt, zet Evelien de blonde krullen op haar bruine haren. Ze is er niet, de juf hoeft haar niet echt te zien.
En toen stuurt de juf haar toch naar buiten, mag ze de les toch op de gang doorbrengen.