Rijk
Vijftien Euro had ik bij elkaar gespaard. Ik voelde me rijk. Na drie jaar boeken kopen in bijna altijd dezelfde winkel was mijn klantenkaart vol. Nu kon ik me zomaar een boek aanschaffen voor niets. Niet meer dan vijf Euro zou ik uit eigen zak betalen, nam ik me voor.
Dagenlang keek ik uit naar mijn uitstapje naar de boekenwinkel. Het mocht pas als het terug wat kalmer was, als ik mijn deadline had gehaald. Als beloning. Snuffelen tussen de boeken, de geur van nieuwe bladzijden vol inkt opsnuiven, tientallen achterflappen lezen en dan uiteindelijk dat ene boek vinden dat me dagenlang zou boeien. Iets luchtig moest het zijn, maar niet té, het moest boeien, stof tot nadenken geven en vooral goed geschreven zijn. Ik keek er naar uit, naar mijn snuffeltocht.
Maandag was het zo ver. Ik las tientallen achterflappen, constateerde dat ik al heel wat boeken had gelezen, wikte en woog. Ik maakte een lijstje: dat boek of die roman, of die thriller, en dat ene boek helemaal onderaan sprak me ook wel aan. Ik rekende, wilde me echt aan mijn vijf Euro houden.
Stilaan voelde ik dat het me niet zou lukken. Mijn lijstje werd korter, een aantal boeken viel af. Maar er bleven er nog te veel over. Dat ene boek, dat wilde ik echt graag lezen. Maar was dat niet te zwaar? Ik had toch behoefte aan iets lichters? En het luchtige boek, zou ik dat niet te snel helemaal verslonden hebben? Genot moet je rekken. Ik zuchtte luid.
Ik kwam er niet uit. Het werd én het lichte én het zware boek. Ik betaalde zeventien Euro.
Een onbeperkt bedrag spenderen in een boekenwinkel en daarna onbeperkte tijd om de oogst te lezen, daar droom ik van.