Toe
Voor ik helemaal wakker word, knijp ik mijn ogen nog even helemaal toe. Zal het vandaag een goede dag worden? Zal ik vandaag niet geplaagd worden?
Ik murmel zachtjes een schietgebedje, draai me nog een keer om maar hou mijn ogen nog toe. Laat het vandaag gedaan zijn, ik wil het echt niet meer, denk ik dan.
En als ik dat allemaal gedacht en gemurmeld heb, dan weet ik al dat de nieuwe dag geen betere zal zijn. Ik zucht nog eens, zeg nu hardop «Ik ben het beu! Stop er nu mee!»
Maar het helpt niet.
Elke dag van ‘s morgens - nog voor ik mijn ogen open - tot ‘s avonds - als mijn ogen al lang toe zijn - laat mijn ooglid van zich voelen.
Het ooglid van mijn rechteroog trilt, de hele dag, al vier weken lang. ‘s Morgens gemiddeld elke vijf minuten, ‘s avond gemakkelijk om de twee minuten. Ik ben het zat.