Dik
“Wat een dik boek!”
“Dat boek is veel te dik voor mij hoor!”
“Daar zou ik niet aan beginnen, zo dik.”
Wel tien mensen hebben mij de voorbije week gezegd dat mijn boek wel erg dik is. Ik kon mijn boek nog niet bovenhalen, of ik kreeg te horen dat ik wel een heel dik boek las.
Ze hebben gelijk. Achthonderd pagina’s noem ik niet bepaald dun. Maar een boek is wel meer dan zijn dikte, vind ik.
Gisteren zat ik een beetje te lezen tijdens mijn middagpauze. Van pagina 480 tot pagina 500, zo ongeveer. Ik was er alleen, en was vast van plan het boek snel weg te stoppen, wanneer er iemand zou binnenkomen. Ik begon het al bijna gênant te vinden wanneer ik betrapt werd met het boek.
Collega K. kwam binnen.
Ik was te laat. Ze zag het boek in al zijn weelderigheid.
“Irving?” vroeg K. onmiddellijk.
“Ja.”
Even was ik uit mijn lood geslagen.
“Welk boek is het? Ze zijn wel allemaal goed hé? Heb je die, en die en die al gelezen?”
Ik glimlachte. Wat een verademing, iemand die verder kijkt dan de dikte van een boek.