Kaartje
De man voor me voert een fikse discussie met de vrouw achter de balie. De discussie is al een tijdje aan de gang, denk ik. De vrouw loopt rood aan en de man roept steeds harder tegen haar. Hij wil zijn ticketje dat hij vanmorgen om zes uur kocht terugbetaald zien. Het is weer zes uur inmiddels. Hij zegt dat hij het kaartje niet gebruikt heeft. Zijn woorden hebben een vreemde klank, zijn huid is van vreemde origine.
“Dat gaat niet,” zegt de vrouw. “Je kan niet bewijzen dat je het niet gebruikt hebt.”
“Jawel, het is niet afgestempeld, dat zie je toch.”
“Dat wil niet zeggen dat je er niet mee gereden kan hebben. Als er geen conducteur langskwam, dan heeft je kaartje geen stempel. En het kaartje is alleen voor vandaag geldig. Vandaag kan je het nog gebruiken, morgen niet.”
“Dat is een ramp!” roept de man, nu wel erg luid. De twee dames achter me kijken verveeld toe. Ze zijn van het chi-chi-type; bontjas, duur kapsel, subtiele make-up en hoge hakken.
“Ik mag het niet terugbetalen, en niemand anders zal dat kunnen doen voor jou.”
“Ooh, werkt dat zo in België? Waar staat die regel, ik zie die regel nergens?”
De man kijkt om zich heen, naar de diverse posters voor winterse bestemmingen met de trein.
“Ik heb het je net toch voorgelezen?” De vrouw verliest nu echt haar geduld.
“Scheisse België, wat een slecht land.”
De man beent het kantoortje uit.
“Als het hier dan toch zo slecht is, ga dan terug naar vanwaar je komt hé!” roept de vrouw hem achterna.
“Ja, ga toch terug,” snauwt de ene chi-chi-dame hem toe.
“Rot op joh!” bijt de andere dame hem toe.
De vrouw achter de balie knikt me toe, “wat kan ik voor je doen?”