TwweeT en de kleine dingen

woensdag, januari 21, 2004

Kinderen
“Hoe oud zijn je kinderen?”
E. stelt een gewone vraag, uit pure belangstelling. Het gesprek draait immers om de kinderen.
“Louise is zeventien, Christophe zeven en Elise zes.”
Dit kan A. nog op een normale toon zeggen. Maar daarna schiet haar stem de hoogte in. Ze roept bijna. Ze lijkt erg op haar teen getrapt, kwaad zelfs.
“Nu vraag je je zeker af hoeveel vaders mijn kinderen hebben. Of hoeveel keer ik gescheiden ben. Misschien denk je wel dat het niet allemaal mijn kinderen zijn. Dat denken ze allemaal, dat wij een ‘nieuw-samengesteld-gezin’ zijn.”
E. kijkt haar verbouwereerd aan. “Ja, er zit wel een hele tijd tussen je eerste en je tweede kind,” stamelt ze.
“Weet je hoe dat komt, zal ik het je eens vertellen?”
“Ja.” Iets anders durft ze niet te zeggen.
“Wel, het lukte gewoon niet, na Louise. Ik wilde meer dan één kind, maar de natuur zag het anders. Pas toen we het opgegeven hadden, na ik-weet-niet-hoeveel-ivf-behandelingen, toen kwam Christophe vanzelf, en daarna Elise ook.”
A. spreekt terug rustig nu.
“Nu heb ik flink laten schrikken hé. Ach, ik weet wel dat alle mensen dat denken. Ik heb die vraag al zo vaak gekregen.”