Vlinder
Gisteravond floepte de trailer van dat nieuwe liedjesprogramma op vrijdagavond voorbij. Net voor ik de tv uit wilde zetten hoorde ik: "Zo te sterven op het water met je vleugels van papier."
Het scherm werd zwart, het liedje stierf weg.
"Zo maar drijven na het vliegen in de wolken drijf je hier," zong ik zachtjes voor me uit terwijl ik naar de badkamer ging.
Ik nam mijn tandenborstel, deed er tandpasta op en murmelde zachtjes: "Met je kleuren die vervagen zonder zoeken zonder vragen, eindelijk voor altijd rusten en de bloemen die je kuste. Geuren die je hebt geweten, alles kan je nu vergeten. Op het water, wieg je heen en weer. Zo te sterven op het water met je vleugels van papier."
Ik hapte naar lucht.
Ooh, dacht ik, ik ken het nog.
De tandenborstel bleef voorlopig werkloos.
"Als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht. Als een vlinder altijd vrij en voor het leven op de vlucht. Wil ik sterven op het water, maar dat is een zorg voor later. Ik wil nu als vlinder vliegen, op de bloemenbladen wiegen. Maar zo hoog kan ik niet komen, dus ik vlieg maar in mijn dromen. Altijd ben ik voor het leven op de vlucht. Als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht."
Ik stopte de tandenborstel in mijn mond.
Mijn gedachten vlogen weg, naar de scoutskampen, de kampvuren, de dagtochten, de gitaren en mijn altijd vals gezang. Maar we schreeuwden allemaal meer dan we zongen.
Ik spoelde mijn mond en kroop in bed.