Vrees
De tijd begint te dringen nu. Nog twee dagen heb ik. En dan moet het echt gebeurd zijn. Ik wil niet. Ik wil al maanden niet. Maar nu moet het.
Donderdag viel er een brief in mijn bus: vijf dagen kreeg ik. "Kies voor de korte pijn, Nele," maande ik mezelf aan. "Doe het snel." Ik deed het niet. Nog niet.
Maar het gaat me lukken, het moet me lukken. Ik verzamelde al enkele broodnodige attributen voor de klus: regenlaarzen. De zaklamp, die ik ongetwijfeld nodig zal hebben, weet ik ook liggen: in de la van de kast, rechts.
Nu mijn moed nog.
Want ik heb er een hekel aan om de donkere kelder waar het water-ik-weet-niet-hoe-hoog-staat in te duiken om de meterstanden van elektriciteit en gas op te schrijven. Morgen, morgen doe ik het. Echt.