Wipplank
Elke staat op de wipplank, het middelste punt tussen haar voeten. Ze beweegt mee: eerst haar linkerbeen omhoog en haar rechterbeen gestrekt, daarna haar rechterbeen omhoog en haar linkerbeen gestrekt. Snel wisselt ze van positie, steeds opnieuw.
Ze weet dat ze hier niet kan blijven staan. Dat wil ze ook niet. Het voelt niet goed, die kriebel in har buik. Te veel onzekerheid, te veel onmogelijk verlangen.
Zo meteen moet ze naar beneden komen en aan één van beide kanten plaatsnemen. Ze weet nog niet aan welke kant. Of hoelang ze er zal zitten. En welk zitje het comfortabelst zal zijn, weet Elke ook niet. Ze weet nog niet veel. Maar het lijkt haar iets beter te zitten dan te staan.
Ze wil dat iemand haar zegt: “Kom naar beneden, en ga hier zitten. Nu.”
Maar het blijft stil, voorlopig.
Ze balanceert verder tussen de twee richtingen die haar leven uitkan.