Foert
De dag kleurde grijs. Een oranje zweem aan de horizon beloofde beterschap. Maar dat zagen de dames aan de overkant niet.
Ze waren de vijftig al een tijdje gepasseerd, of dachten dat de jaren negentig nooit begonnen waren. Jaren tachtig-kapsel, rok tot onder de knie, kleurloos jasje en helblauwe oogschaduw.
"Waarom ze die printer niet gaan verhuizen, dat snap ik niet."
"Nee, want dat kopieertoestel, dat verhuizen ze wel."
"Ik weet niet hoe ze dat nu gaan doen hoor. Dat zal toch niet gaan."
Het werd een kankerkwartiertje, het kwartiertje tussen Mechelen en Leuven.
"Maar hoe moeten wij nu werken? Hebben ze daar al eens aan gedacht?"
"Waarom ze die printer niet verhuizen, ik kan er nog steeds niet bij."
"Die lopen gewoon over ons heen, het maakt allemaal niet uit."
"Ik zou het me niet meer mogen aantrekken en 'foert' moeten zeggen. Maarja."
Ze zuchtte.
De trein hield halt in Leuven. De zon kleurde de nieuwe overkappingen oranje.