Luisterpoes
Luna staart naar haar doel: het aanrecht. Ze zit op haar achterpoten, maar is een brok spanning, klaar om te springen. Ze weet dat het niet mag, het aanrecht is verboden terrein. Ze draait haar hoofd naar links, zoekt bevestiging. Mijn moeder schudt haar hoofd. "Nee Luna, niet doen." Ze blijft zitten. Ze heeft nog een beetje hoop. Ze draait haar hoofd in mijn richting. Ze weet dat ze van mij altijd ietsje meer mag. Ook ik schud mijn hoofd van links naar rechts.
Ik hoor haar bijna zuchten. Vertwijfeld kijkt ze naar het aanrecht. Maar ze blijft zitten.
"En als ik nu eens 'ja' zeg, zou ze dan ook luisteren en wel springen?" vraag ik aan mijn moeder.
"Moeten we eens testen he."
Luna kijkt opnieuw mijn richting uit. Nog steeds is het aanrecht haar doel.
Ik knik en zeg heftig ja, en warempel, ze luistert. Met een soepele beweging springt ze op het aanrecht. Maar ze weet dat het gevaarlijk terrein is. Nog voor ik rechtsta springt ze alweer op de grond.