Treinconversatie
Naast me zat een jonge vrouw, duidelijk van Antilliaanse origine. Ik noemde haar Angela. Tot in Roosendaal wisselden we geen woord, daarna maakten we dat in hoog tempo goed, zij vooral.
Ze vroeg een biertje aan de man van de minibar.
"Ik heb dat bier nodig om wakker te blijven," zei Angela tegen mij. Ze vroeg me of ik ook een slokje wilde. Dat sloeg ik af, ik was wakker. Op één dag heen en terug van Rotterdam naar Brussel was haar niet zo goed bekomen. "Maar straks, wanneer ik thuis kom, dan ben ik weer helemaal wakker, dan begint mijn weekend." Ik zag een flikkerlichtje in haar ogen.
"Heb je speciale plannen vanavond?" vroeg ik.
Dat had ze niet. "Vanavond blijf ik lekker thuis, ik vier een feestje op m'n eentje, kijk maar." Ze opende de plastic tas die tussen haar voeten stond. Ik zag liters drank.
"Maar morgen dan gaan we met de meiden op stap: mijn drie zussen en een paar vriendinnen."
"Ha, de mannen moeten thuisblijven op Valentijn." Ik wist helemaal niet of er wel mannen in haar leven waren. Maar ik had goed gegokt. "Weet je, ik heb al negentien jaar een relatie. Dus een avondje alleen op stap, moet wel kunnen."
Ik schrok een beetje. Ze leek nog erg jong. Net dertig, schatte ik haar.
Het gesprek kabbelde verder. Ik vertelde niet veel, zij legde zowat haar halve ziel bloot. Hoe het gesprek die richting uitging, dat kan ik me niet meer herinnere. Ze vertelde me dat ze ooit een vriendje had dat heel ver bij haar vandaan woonde. "Twee uur in de trein, echt niet te doen." Onwillekeurig verscheen er een glimlach op mijn lippen. "Ik heb er gauw een eind aan gemaakt. Wel netjes hoor."
"Ooh ja, ik ging vreemd met hem hé," voegde ze er nog aan toe.
Ik grinnikte.