Belofte
Eerst zag ik er niets van, vermoedde ik alleen. Maar daarna werd het duidelijk dat ze een belofte inhield. Elke dag onthulde ze ietsje meer, ze groeide, werd dikker en toonde steeds meer. Ik had geduld, ik wist dat haar geheim me niet zou teleurstellen. Af en toe sprak ik haar bemoedigend toe, gaf haar wat te drinken en keerde haar van de zon weg. Dat was niet goed voor haar, te veel zon.
Hoe lief ik ook voor haar was, ze wilde haar geheim niet onmiddellijk met me delen. Toen ik zondagavond thuis kwam, na een weekendje weg was het gebeurd. Ze verraste me. Haar geheim stond open en bloot op de tafel. Twee enorme, rode bloemen. Mijn amaryllis. “Wauw,” zei ik tegen haar. “Dat heb je goed gedaan.” “Wacht maar, ik kan nog veel meer.” En warempel, twee dagen later zag ik vier bloemen. “Zie je wel,” zei ze trots. “Prachtig,” zei ik.
Maar vier bloemen, dat had haar waarschijnlijk toch teveel kracht gekost. De volgende dag vond ik haar terug op de grond, net niet geknakt. Ik zuchtte. “Waarom moest je je bloemen zo zwaar maken, dat kan je helemaal niet dragen.” Ze had pijn, en was in haar trots gekrenkt. Ik zette haar opnieuw recht, met haar bloemen tegen de muur, zodat ze een beetje steun vond. “Zal het gaan zo?” Ze durfde amper antwoorden.
Ik wou dat ik de muur was, dan kon ik toch nog ten volle genieten van de vier bloemen. Maar dat zei ik haar niet.