Gevonden
Ooit wist ik alles van haar, en zij een beetje van mij. Zij vertelde, ik luisterde. Dag in dag uit, vijf dagen per week. Ik kende details over haar huwelijksleven, wist op welke zijde ze sliep – al was ik daar nooit bij, - hoorde haar frustraties over ouders en schoonouders aan en deelde haar geluk toen een dochter zich aankondigde.
En toen was het voorbij. We namen afscheid, wensten elkaar het allerbeste en gingen elk onze eigen weg. We beloofden snel contact op te nemen, al wisten we wel dat het nooit meer zo intensief zou zijn.
Maar het bleef stil, maanden na elkaar. Was ze al verhuisd, waar werkte ze nu, was ze opnieuw zwanger? Ik had mijn vermoedens, maar wist niets.
Daar kwam gisteren verandering in. Eén telefoontje, en we hadden elkaar teruggevonden.