Pikant
"Pas op, het fruit is een beetje pikant."
Felgekleurde stukjes ananas, perzik en mandarijn lagen te glimmen op zijn bord. Het leef alsof ze gekarameliseerd waren, of geglaceerd. Ze zagen er helemaal niet gevaarlijk uit, eerder aanlokkelijk. Maar dat gebeurt wel meer met gevaarlijke vruchten natuurlijk.
Voorzichtig proefde mijn broer een stukje ananas. Hij kauwde drie, vier keer en zijn gezicht bleef in de plooi. Daarna ging het mis. Hij fronste zijn voorhoofd, zijn ogen sprongen bijna uit hun kassen. "Uhuh, pikant," kon hij nog net uitbrengen. Maar daarna ging het over, de pikante smaak verdween, alsof er nooit iets van te merken was geweest. Vreemd.
Een voor een proefden zijn tafelgenoten van de vreemde vruchten. Allemaal hadden we dezelfde ervaring: heel even erg pikant, daarna niets meer.
Er was iets vreemd aan de hand. We vroegen ons af welk kruid er gebruikt was voor de bereiding van dit gerecht. We hadden er geen idee van. Ik vroeg aan de dienster of zij het mysterie kon oplossen voor ons. Dat kon ze niet. "De kaart is nieuw vanaf vandaag. Het is voor ons ook de eerste keer dat we de gerechten zien. Maar ik zal het eens gaan vragen aan de kok."
Even later was ze er weer. "Mosterd, dat is het geheim. De vruchten zijn al maanden geleden opgelegd in mosterd."
Aha.
Mijn broer lustte ze wel.