We dwaalden door lange gangen. Hel wit licht moest onze gedachten verlichten. Het lukte niet. Tientallen naambordjes toonden ons de weg naar de meest verschrikkelijke oorden. We zagen hier en daar een bed. “Als je moe bent, kan je even gaan liggen,” grapte ik. We wilden hier niet rusten. Linksom, dertig meter rechtdoor, deuren aan weerszijden. Rechtsom, voorbij de liften. Er stonden mensen te wachten tot ze helemaal opgeslokt werden door het gebouw. Ze hadden bloemen bij. We liepen verder. Er stonden geen naambordjes meer. Maar we wisten de weg. Nog één keer rechtsom. De langste gang, daar moesten we zijn.