Crisis
We liepen langs poppen en beren. Porseleinen en wassen poppen, oude en Droomfabriek-beren. Die waren voor meisjes, niet voor vrouwen, constateerde ze.
Ik wilde het wel weten, nu. De oplossing voor mijn persoonlijke mini-identiteitscrisis leek nabij. Want mezelf benoemen, dat kan ik niet. Ik weet niet wat ik ben: meisje, vrouw, meisje, vrouw. Als ik al wist hoe zij me ziet, misschien ben ik dan al iets dichter bij de ontknoping, dacht ik zo.
Zij is een meisje, dat staat vast. Maar dat zei ik niet. Ze zit in de fase dat meisjes vrouwen willen zijn. En dan benoem je best niet al te veel.
“Jij bent toch een vrouw!” zei ze resoluut.
Ik zei niets. Anders zou ze de teleurstelling hebben gehoord.
Misschien situeert mijn mini-identiteitscrisis zich toch op een ander vlak.