Zwaai
Elke ochtend kijk ik even omhoog als ik haar huis voorbij fiets. Ze is al wakker, dat weet ik, maar ze hoeft nog lang niet te gaan werken. Ik weet dat ze er is, soms brandt er zelfs een lichtje, of staat het raam op een kier. Maar nooit vang ik een glimp op van haar. En toch voelt het goed, het weten dat zij er ook is.
Vanmorgen stak ze net haar hoofd uit het raam, toen ik eronder fietste. Ze zwaaide, ik zwaaide. We lachten. Het beloofde een mooie dag te worden.