Dons
We zagen het al van ver. Moeder eend deed gevaarlijke dingen. Ze stak met haar kroost de weg over, van het ene water naar het andere water. Maar. Op de weg reden auto’s, gevaarlijke auto’s. “Pas op! Niet doorrijden!” We waren nog zeker vijftig meter van het moeder-met-kind-tafereel. Mijn chauffeur vertraagde, langzaam kwamen we dichterbij. Af en toe floepte er een donkerbruin balletje uit het gras aan de kant van de weg. Het stuiterde naar de overkant, naar moeder eend. Acht balletjes hadden we al gezien, maar de kuikens bleven stuiteren. Stapvoets naderden we de oversteekplaats. Ik keek gespannen naar het gras, had geen idee hoeveel donsballetjes er zich nog ophielden. Meter voor meter kwamen we dichterbij.
En toen, net voor we de oversteekplaats voorbijreden, floepte er een kuiken uit het gras.
“Nee!” Ik riep. Enkele meters verder stopte mijn chauffeur. We tuurden in de achteruitkijkspiegels.
Er was niets te zien op de weg achter ons. Alleen een wit stukje papier, ver weg.