Meiherinnering
Ik heb niet zo veel herinneringen aan mijn kleutertijd, maar er zijn er een aantal die me nog haarscherp voor de geest staan. Dat de juf in de derde kleuterklas geen juf was maar een zuster, dat er soms een andere juf langskwam, juf Ilona. We moesten testen doen bij haar, we mochten niet afkijken. Ze plaatste grote mappen tussen ons. En de grote treurwilg op de speelplaats, die herinner ik me ook. En de speeltuigen, en die grote betonnen buizen.
In mei deden alle kleuters iets speciaals, dat weet ik nog. In een lange sliert maakten we een hele verre wandeling. We stapten per twee, hand in hand, langs de grote weg, over het kasseiweggetje, langs de perelaars, en op het bospaadje. Want daar gingen we naartoe, naar het bos.
Maar daar begon het pas. Ik vond het niet fijn in het bos: het was er donker, en er stonden vreemde gebouwen. Prieeltjes en paviljoenen, telkens in grijs beton. Griezelig, vond ik het. En groot, de paviljoenen leken wel heksenbalzalen.
De wandeling eindigde steeds op dezelfde plaats, diep in het bos aan de grot. Daar moesten we allemaal stilletjes naast elkaar gaan zitten. We staarden naar de brandende kaarsen, naar het witte beeld, de grijze rotsen. En als iedereen er was en er geen enkel kleutermondje nog bewoog, zongen we allemaal samen een lang en ingewikkeld lied.
Te Lourdes op de bergen verscheen in een grot
vol glans en vol luister de moeder van God
Ave, ave, ave Maria
Ave, ave, ave Maria
Daarna wandelden we terug naar school, kilometers ver.