Ramen
Twee werkmannen stapten het bureau binnen. “We komen de ramen hermastikeren,” verklaarden ze.
Ze verklaarden niets, in mijn hoofd groeide het aantal vraagtekens nog een beetje aan. Er groeien daar al heel veel vraagtekens. Soms gaat er eentje dood, als ik een Antwoord heb gevonden, maar uiteindelijk telt mijn hoofd ‘s avond meer vraagtekens dan ’s morgens. Ze groeien snel, daar. Overigens het eieren-niet-in-koelrek-vraagteken leeft ook nog steeds.
Maar de werkmannen gingen de ramen hermastikeren. Ze doen maar, dacht ik. Ze verdwenen naar de achterste ramen, daar waar we ze niet konden zien. Daar bleven ze de hele namiddag hermastikeren. We hoorden een beetje lawaai, maar dat stopte al gauw. Daarna bleef het uren stil. Hermastikeren gebeurde blijkbaar in stilte. Toen de werkmannen eindelijk weg waren, ging ik eens naar de ramen kijken. Ik verwachtte Iets te zien, maar ik zag niets. Gewoon, de ramen, zoals ze er ’s morgens ook hadden uit gezien.
Mijn hoofd kon zoveel geheimzinnigheid niet aan. Er moest een oplossing komen. Ik boog me over de Dikke Van Dale en zocht hermastikeren. Niets. Mastikeren dan. Ook niets. Maar mastieken stond er wel. “Met mastiek bedekken, opbrengen, met stopverf dicht- of vastmaken,” las ik.
Aha.
Vraagteken dood.
Vanmorgen waren de werkmannen er weer. Nu zouden ze het raam vlakbij hermastikeren, mastieken dus. Had ik een halve dag langer gewacht, ik had het woord niet hoeven opzoeken. Eén werkman had een emmer bij waaruit een lang vervlogen lagere school-geur opsteeg. Ik wist het. Dat goedje aan de randen van de ramen, dat we steeds lospeuterden, waarmee we bolletjes kneedden, waaruit we figuurtjes boetseerden. Na plasticine mijn eerste klei. Stopverf dus.