Ruzie
Er wordt ruzie gemaakt in mijn achtertuin. Ik hoor gekibbel, geschreeuw en af en toe een luide gil. Af en toe word ik opgeschrikt door luid kabaal.
Tot voor enkele weken was het rustig in mijn achtertuin. Alleen de wind, het klapwieken van de reiger die af en toe over vloog en het koeren van twee tevreden duiven op leeftijd. Verder niets. De twee duiven hadden hun vaste stek in de oude kersenboom. Altijd zaten ze naast elkaar, als een oud koppel hand in hand, starend in het niets. Zonder woorden, die hadden ze niet meer nodig, na al die tijd.
Maar de rust is voorbij. Het duivenkoppel wordt belaagd, ze worden zowaar verdreven uit de kersenboom.
Twee zwart-witte monsters zijn de schuldigen. Twee eksters hebben hun territorium uitgebreid en dulden geen ander gevederte in hun bomen. Dat laten ze luid schreeuwend weten aan de hele buurt.
Maar de duiven geven zich niet zo snel gewonnen. Af en toe vliegen ze zelf naar de eksters en slaan met hun vleugels. De eksters huppen dan tien centimeter achteruit, of vliegen naar een andere boom. Maar even later claimen ze de duivenboom opnieuw. Gelaten kiezen de duiven een andere tak. Waarna ze weer naar de eksters vliegen voor een volgende schijnaanval. Het is oorlog. Maar voorlopig zijn er nog geen overwinnaars. Ik duim voor de duiven, ik haat eksters. Arrogante, agressieve beesten zijn het.