Beloning
Ik pufte een beetje uit en wandelde langzaam terug naar huis. Eén rondje en een beetje had ik gelopen, ik was best een beetje trots op mezelf. Een schouderklopje, een beloning, dat had ik wel verdiend, vond ik. Maar het zou een beetje gek zijn om mezelf op de schouder te kloppen. Dat deed ik maar niet.
Ik wandelde langs de rozen, de kortste weg naar huis. En daar bood de beloning zich zomaar aan. Ik had ze maar te plukken. Vijf donkerrode bosaardbeitjes, net over het slootje. Ze smaakten zomers, en een beetje naar vroeger, naar de Ardennen. Een ideale beloning na een stukje hardlopen.