Café
Er nam een grote groep plaats aan de tafeltjes net achter ons. Allemaal mannen in pak en deftige dames. Politici in tijden van verkiezingen, dacht ik zo. Stilletjes sloegen we hen gade. En warempel, we ontdekten zowaar een minister in het gezelschap. Een minister op stap met zijn/haar – ik ga géén namen noemen – kabinet. De minister wilde trakteren, vingen we op. Netjes, vonden we.
Maar al snel bleek dat de minister niet genoeg geld had om vijftien personen van drank te voorzien. De minister gaf dan maar het goede voorbeeld en leegde zijn/haar portefeuille op tafel. De minister maakte een pot. Wij lachten in ons vuistje.
Daarna moest de minister een praatje gaan maken met de overige bezoekers van het café. Dat hoort zo in verkiezingstijden. “Anders is mijn dag niet goed,” verklaarde de minister aan zijn/haar kabinetsmedewerkers. Met ons maakte de minister geen praatje. Wij pasten waarschijnlijk niet in zijn/haar kiezersprofiel. We vonden dat niet zo erg. We waren niet gekomen om een praatje te slaan met een minister. We waren daar om een praatje te slaan met elkaar.