Pendelaar
Ik ben geen pendelaar meer, ik neem niet langer elke dag de trein. Dat is al langer zo, en tot nu toe had ik daar ook geen spijt van. Wat is er makkelijker dan op fietsafstand van je werk wonen? Niets toch?
Maar ik begin het stilaan te missen, dat halfuurtje trein elke dag. De vaste mensen op de trein, de vaste dingen langs de sporen. Maar vooral: die onuitputtelijke bron van inspiratie. Elke week verscheen hier wel een treinstukje, soms een perronverhaal, soms een coupéverhaal, soms een ontmoeting-verhaal.
En nu, niets meer. Geen pendelverhaaltjes meer. Mijn dagelijks fietstochtje van tien minuten kan in de verste verte niet tippen aan de trein. Na ruim drie maanden schreef ik amper twee stukjes over dat tochtje. Ik kan geen interessante gesprekken meer afluisteren, geen blik meer werpen in de boeken die mede-pendelaars lezen, mij niet meer afvragen waar “de mensen” naar toe gaan. Ik zit alleen op mijn fiets.
Ik wil terug met de trein naar mijn werk, ik wil terug inspiratie.