Verkiezingen (deel 1)
Zondagochtend 13 juni 2004, 11u.15, ergens in Nederland:
“Reizigers met bestemming Rotterdam Centraal, zijn verplicht via Den Haag Centraal te reizen.”
Een rauwe stem schalt door de luidsprekers.
Geen probleem, denk ik, ik kan ook in Den Haag de internationale trein richting huis nemen. Ik neem afscheid en stap op de trein. Onmiddellijk ga ik op zoek naar de treinbegeleider, ik wil weten wanneer we aankomen in Den Haag. Hij zoekt het even voor me op.
“Maar je moet naar Den Haag Hollands Spoor, voor de internationale trein.”
Dat is waar, dat was ik even uit het oog verloren.
“Wanneer heb ik een trein van Centraal naar Hollands Spoor?” De treinbegeleider zoekt het op.
“Maar dat gaat niet, dan moet je via Utrecht.”
Via Utrecht, jaja, denk ik. Ik gooi het over een andere boeg.
“En hoe raak ik in Rotterdam?”
“Zo meteen uitstappen, dan de bus naar Rotterdam Alexander, en vandaar verder met de metro.”
Een mogelijkheid, denk ik. Maar of ik op tijd in Rotterdam zal zijn, voor mijn aansluiting met de internationale trein, daar heb ik het raden naar.
“Zal ik de internationale trein van 12u.24 in Rotterdam dan halen?”
“Dat wordt krap denk ik. Maar ik kan natuurlijk niets zeggen over de metro."
Krap, hij wil gewoon niet zeggen dat ik het niet ga halen, denk ik.
Druk tikt de treinbegeleider op z’n mini-computertje.
“De internationale trein rijdt niet langs Rotterdam vandaag, er rijden amper treinen in Rotterdam. Je moet naar Utrecht.”
Het begint me te dagen. Ik raak nooit op tijd thuis. En ik moet op tijd thuis zijn. Ten laatste om 14u30. Om 15 uur sluiten de stembureaus. Een onmogelijke opgave, zo blijkt.
“Dat haal ik nooit, ik moet op tijd in België raken, ik moet gaan stemmen.”
“Wat bedoel je? Je moet gaan stemmen?”
“Ja, er is stemplicht in België.”
“Stemplicht? Ze gooien je toch niet in de gevangenis als je niet gaat stemmen?”
“Nee, maar je kan wel een boete krijgen.”
“Ooh en door de NS ga je nu te laat zijn? Kan ik iets voor je doen?”
Ik haal mijn schouders op. Me naar België katapulteren of ervoor zorgen dat de treinen normaal rijden. Ik zucht en zeg niets.