Verkiezingen (deel 2)
Mijn besluit was genomen. Het was de enige mogelijkheid, wilde ik op tijd in het stemhokje geraken. Ik was er niet blij mee, ik werd er zelfs een beetje kwaad door: kwaad op de NS, kwaad op mezelf. Ik had maar op teletekst moeten kijken voor ik vertrok. Het was niet de beste oplossing, het was wel de einge oplossing.
In het eerstvolgende station stapte ik uit de trein. Een auto, dacht ik, zou ik me toch geen auto aanschaffen? Ik belde diegene waar ik net afscheid van had genomen en vroeg met een dun stemmetje of hij me naar huis kon brengen. Hij kwam me ophalen, zei hij. Ik kocht een cappuccino en liep het station uit. Nergens waren er banken waarop ik rustig kon gaan zitten. Het stoeprandje, dat benaderde het voorwerp “bank” nog het meest. Ik installeerde me en nipte van mijn koffie.
Verbaasd keek ik naar de kerkgangers die zich als zwarte spinnen door de stad verspreidden. Vrouwen met een hoedje, mannen in een zondags pak. Vrouwen met een lange rok, kleine meisjes met een hoedje. Alledaagse vrome mensen, wat een wereld van verschil.
Ik las enkele bladzijden uit mijn boek en stapte in de auto. Het kwam allemaal goed, wist ik. En het kwam allemaal goed, ik was ruim op tijd in het stemlokaal.