Bel
Er zaten twee jongetjes recht over me in de trein.  Hun zusje zat naast me, hun opa naast de jongetjes. Ze waren naar de Zoo geweest en waren erg moe.  Het meisje vroeg of er niemand wat wilde drinken.  Dat wilden de jongetjes wel.  Hun zusje was ook een beetje moeder voor hen, zag ik.  Ze gaf haar broertjes twee flesje met elk een naam op. Rémy voor het linkse jongetje, Nicolas voor het rechtse jongetjes.  Ze dronken elk één slokje en gaven hun flesjes terug aan het meisje. 
Daarna werd het stil. Nicolas keek naar buiten, Rémy frunnikte een beetje aan zijn korte broek. Het meisje bestudeerde de inhoud van haar rugzak nauwkeurig en opa wilde weten wie die andere mensen in de trein waren. Ik keek naar hen, lezen lukte niet meer.
Plots hield het linkse jongetje zijn rechterarm gestrekt voor zich uit.  Het leek alsof hij naar me wees.  Maar dat deed hij niet.  Aan zijn wijsvinger bungelde iets wit, wel vier centimeter lang.  Een snottebel.  Opa zag het niet, het meisje ook niet. Ik wel.
"Rémy, wat is dat!" Het meisje schoot wakker. Heel langzaam liet het jongetje zijn arm zakken, tot hij zijn hand op de bank kon leggen.  Maar opa was net iets sneller, met een zakdoek veegde hij de hand van Rémy schoon.  Voor alle zekerheid veegde hij ook de bank schoon. Rémy kneep zijn ogen stijf dicht.  Hij opende ze niet meer tot ik uit moest stappen. Verlegen keek hij me nog even aan.