Los
“Je moet loslaten!” zei Miek. Els steigerde. Dat kon ze niet, dat was onmogelijk. Een deel van jezelf loslaten, negeren, datging niet. Els wist dat ze haar hele leven verder moest met dat stukje van zichzelf. Ze wilde er ook goed voor zijn, dat was voor haar de enige mogelijkheid. “Maar je gaat eraan kapot,” bracht Miek in.
Maand na maand, dag na dag, bleef er steeds minder over van Els. Dat ene stukje palmde haar helemaal in, vrat alle andere stukjes op. Ze voelde hoe ze steeds kleiner werd. En dan dacht ze terug aan Miek. Miek had gelijk, maar Miek had niet gezegd hoe ze moest loslaten, hoe ze een deel van zichzelf achter zich moest laten. Langzaam nam Els een besluit. Ze raapte alle vertrappelde en vermorzelde deeltjes van zichzelf weer samen, vertroetelde hen en vergat dat ene stukje. Voor even.