Polen – losse flodder (2)
Voetje voor voetje gingen we het meer in. Het was koud, en toch ook weer niet. Mijn buik was het moeilijkst. Dapper maakte ik mijn voeten los van de bodem en zwom weg van de stijger. Verkrampte bewegingen, maar wel steeds warmer. Om me heen joelden mensen, al lang gewoon aan het water. Ze plensden, speelden met ballen, lieten zich drijven en doken van de stijger het water in. Het was druk in het water en in mijn lijf.
Snel zwom ik weg van de kant, dieper het meer in. "Naar waar gaan we?" vroeg mijn gezelschap. "Heen en terug", antwoordde ik. "Je bent gek", zei ze. De overkant van het meer was amper te zien.
We zwommen verder, armen kliefden door het water. Het werd rustig om ons heen. Voor ons zwarte water, met af en toe een rimpeling. Alleen op de wereld. Langzaam wendden mijn buik en benen aan het water. Het werd rustig in mijn lijf.